Spelregel 1 in de praktijk


Bewapend met een clicker, target en wat voer was ik gereed om Bull de spelregels van het clickeren bij te brengen. De clicker is een klein plastic apparaatje dat, heel verassend, een click geluid produceert zodra je er op drukt. Normaal gesproken gaat mijn voorkeur uit naar een tong-click zodat ik altijd beide handen vrij heb. Daarnaast bevindt dat onding zich altijd op de verkeerde plek wanneer je hem nodig hebt, wat regelmatig tot grote ergernis leidt van zowel mij als het paard. Toch heeft de clicker een groot voordeel: Het is onmiskenbaar luid. Daarnaast dwingt het mij tot iets meer precisie. Omdat het nu een bewuste handeling is in plaats van een van de vele geluiden die mijn mond produceert. Dus, om mezelf te verzekeren van een goede start besloot ik mijn persoonlijke aversie voor de clicker opzij te zetten en aan de slag te gaan met regel 1:

Click = leuk! Na de click volgt immers een beloning.

Om dit eerste concept aan Bulls verstand te peuteren hoefde ik alleen maar te ‘klikken’ om direct daarna wat voer in zijn mond te stoppen. Wanneer je dit proces een aantal keer herhaalt, zie je vaak dat het paard na de click zijn hoofd iets opricht terwijl de oortjes in anticipatie naar voren bewegen. Check! Het paard heeft door dat de click een beloning aankondigt en is bij deze met vlag en wimpel geslaagd voor zijn ‘spelregel 1’ examen. 

Tot zover de theorie.

Ik had indertijd al heel wat ervaring opgedaan in clicker training en deze oefening was in mijn beleving dan ook bijzonder easy peasy. Bullet bleek hier echter een geheel eigen mening over te hebben. Terwijl hij me vanuit zijn box met wantrouwige oogjes zat op te nemen toverde ik de clicker tevoorschijn. “CLICK”. Terwijl ik al klaar stond met een brokje voor zijn neus, schrok Bullet zich lam. Hij gooide zijn hoofd omhoog, knalde daarbij tegen een houten balk in het plafond en vloog achteruit de stal in. Jackpot! Ik had het zojuist voor elkaar gekregen om mijn grote held te leren dat de click niet alleen iets heel griezeligs was, maar ook nog eens gepaard ging met een fikse hoofdpijn. Kennelijk was zijn tere zieltje niet bestand tegen zo’n luid en duidelijk signaal. Gefrustreerd gooide ik de clicker weg en besloot dat ding nooit, maar dan ook nooit meer te gebruiken bij deze angsthaas. Toch, nadat de eerste vlagen van wanhoop waren weggeëbd, kon ik een klein glimlachje niet onderdrukken. Ergens was het best bewonderenswaardig dat hij zo’n chaos wist te creëren van de meest simpele opdracht: ‘eet de beloning die zich recht voor je neus bevindt’. 

Nadat Bull zichzelf er van verzekerd had dat ik niet nog een keer zo’n belachelijk grapje zou uithalen bleek hij gelukkig zeer vergevingsgezind. Blij met mijn tweede kans probeerde ik het opnieuw alleen ditmaal met de ‘tong click’. Tijdens de eerste clicks was Bull nog uitermate sceptisch. Maar na een keer of 20 spitste hij plotseling zijn oortjes en keek me aan met een blik die leek te zeggen: ‘waar blijft dat eten? Regels zijn regels!’. 

Yes! Regel 1 was zonder verdere ongelukken bevestigd en niet onbelangrijk, we leken er allebei nog lol in te hebben! In de auto naar huis realiseerde ik me dat het trainen van Bullet waarschijnlijk wat meer overpeinzingen vooraf vergde dan ik in eerste instantie had verwacht. Kennelijk vroeg het werken met een drama queen als Bullet een hele andere aanpak dan ik gewend was van onze stoere pony’s. Die creatief het ene kunstje met het andere proberen te combineren om de kans op een mogelijke beloning te vergroten.