Aan de wandel met Bullet

Trots als een pauw kan ik alleen maar lachen, hem aanraken en bewonderend naar hem gluren. Bullet is de dag ervoor gearriveerd en staat nog iets onzeker het reilen en zeilen op zijn nieuwe plek gade te slaan. Enthousiast als ik ben vraag ik niet
voor het eerst die dag Wouters mening over de knappe donkere verschijning voor
hem. Terwijl ik verwachtingsvol naar Wouter opkijk antwoord hij neutraal: ‘Ja, hij
is wel leuk ’. Omdat het me verteld is dat mannen daadwerkelijk wel emoties
hebben maar dit soms gewoon wat moeilijk vinden om te uitten, probeerde ik een
andere strategie. ‘Schaal 1 tot 10 hoe leuk vind je Bullet?’. ‘Ik denk een 8’. Oké,
dit was al vele malen beter dan ‘wel leuk’, maar toen ik me begon af te vragen
waarom geen 9 of misschien wel 9.5 besefte ik dat de heer B. Proof zichzelf
maar eens moest bewijzen. Tijd voor actie!

 

 

De opties voor actie bleken helaas enigszins beperkt. Rijden was uitgesloten evenals het mennen bij gebrek aan tuig en een wagen. Ik voelde er vrij weinig voor om hem in deze nieuwe situatie ook nog eens te onderwerpen aan nieuwe trainingsmethodes zoals clicker training of andere voor hem nieuwe vormen van grondwerk. Zo kwamen we uit op wandelen. Gelukkig ligt zijn stal aan het bos waardoor je heerlijk naar buiten kunt zonder al te veel verkeer tegen te komen. Aangezien Bulletproof iets meer Bullet dan Proof was besloot Wouter ook Panelka mee te nemen. Een pittig Arabisch dametje op leeftijd wat door Wouters moeder gekocht was toen hij zo’n jaar of 16 was.

Daar gingen we. Terwijl Panelka vrolijk voorop door het bos hupste en Wouter blij leek te zijn met enige vorm van actie genoot ik met volle teugen! Daar liep ik met mijn droom paard… Terwijl ik mijn geluk niet op kon bleek Bullet het allemaal maar bar griezelig te vinden en probeerde zich dan ook uit alle macht achter het smalle kontje van Panelka verstoppen. Terwijl Bullet zich in zijn nieuw veroverde positie iets meer leek te ontspannen werd ik me pijnlijk bewust van een probleem. Ik werd gewandeld! Nou hoeft dit op zich niet altijd een probleem te zijn en misschien zelfs wel romantisch als ik met Wouter hand in hand over het strand zou lopen… Maar wanneer ik word meegesleurd dooreen paard van zo’n 550 kilo ervaar ik dat niet eens alleen als bijzonder onprettig maar ook als een totaal gebrek aan controle.  

Dit moest anders. Aangezien ik zo’n 1.62m groot ben en 58 kilo weeg, niet van plan veel zwaarder te worden, ging het gebruik van kracht geen enkele uitkomst bieden. Daarnaast heb ik een zeer sterke afkeer voor geweld en al helemaal wanneer ik aan het hobbyen ben met mij nieuw verworven vriend. Normaal zou ik in dit soort situaties teruggrijpen op clicker training maar omdat Bullet nog niet bekent was met de spelregels omtrent het clickeren ging ook dit me niet uit de brand helpen. Nu had ik 2 opties. Of wachten tot Bullet het ‘clickeren’ begreep en tot die tijd niet weer wandelen. Of het hier en nu aanpakken zonder kracht of geweld. Omdat wandelen het enige was wat we op dat moment met hem konden en ik hem toch wilde laten weten dat ik iets was waar op zijn minst rekening mee gehouden moest worden, besloot ik het volgende:

Ik leidde Bullet voorbij Panelka zodat ik iets meer ruimte zou hebben en Panelka’s achterwerk niet meer kon dienen als schuilplaats. Steeds wanneer hij me dreigde in te halen, keerde ik me naar hem toe waarbij ik hem iets de pas afsneed met mijn lichaam. Tegelijkertijd gaf ik met het halstertouw een signaal om te vertragen. Na enige twijfel besloot Bullet dat in het bos toch echt de wet van de grootste en sterkste gold en dat hij me, mocht het er op aan komen, met gemak aan kon. Tijd om te bluffen. Steeds wanneer Bullet mijn signalen negeerde en me toch in wilde halen begon ik met het uiteinde van het touw rondjes voor me langs te draaien. Op deze manier hoopte ik er niet alleen groter en dreigender uit te zien maar ook een soort muur te creëren waar hij niet zonder consequenties doorheen kon. Dit leek te werken! Helaas was ik alleen op dat moment nog geen gevorderde touwdraaier waardoor ik zo nu en dan, in een poging mijn beiden ogen te behouden, te laat begon of genoodzaakt was het draaien te staken. Op deze momenten deed ik een stapje naar achteren waardoor Bullet automatisch in een cirkel om me heen draaide, weer achter me uitkwam en we vervolgens weer onze weg vervolgde.  

 

In de dagen die volgde werd ik een expert op het gebied van touwtje-draaien en Bull leerde dat in het bos weliswaar de wet van de grootste en de sterkste gold maar ook die van het meisje met het touwtje!